گزینه اشعار : مهدي اخوان ثالث

ياد

هرگز فراموشم نخواهد گشت، هرگز

آن شب كه عالم، عالم لطف و صفا بود

من بودم و توران و هستي لذتي داشت

وز شوق چشمك مي زد و رويش به ما بود

ماه از خلال ابرهاي پاره پاره

چون آخرين شب هاي شهريور صفا داشت

آن شب كه بود از اولين شب هاي مرداد

بوديم ما بر تپه اي كوتاه و خاكي

در خلوتي از باغ هاي احمد آباد

هرگز فراموشم نخواهد گشت، هرگز

پيراهني سربي كه از آن دستمالي

دزديده بودم چون كبوترها به تن داشت

از بيشه هاي سبز گيلان حرف مي زد

آرامش صبح سعادت در سخن داشت

آن شب كه عالم، عالم لطف و صفا بود

گاهي سكوتي بود، گاهي گفت و گويي

با لحن محبوبانه، قولي، يا قراري

گاهي لبي گستاخ، يا دستي گنه كار

در شهر زلفي شب روي مي كرد، آري

من بودم و توران و هستي لذتي داشت

آرامشي خوش بود، چون آرامش صلح

آن خلوت شيرين و اندك ماجرا را

روشنگران آسمان بودند، ليكن

بيش از حريفان زهره مي پاييد ما را

وز شوق چشمك مي زد و رويش به ما بود

آن خلوت از ما نيز خالي گشت، اما

بعد از غروب زهره، وين حالي دگر داشت

او در كناري خفت، من هم در كناري

در خواب هم گويا به سوي ما نظر داشت

ماه از خلال ابرهاي پاره پاره

نغمهٔ همدرد

آينهٔ خورشيد از آن اوج بلند

شب رسيد از ره و آن آينهٔ خرد شده

شد پركنده و در دامن افلاك نشست

تشنه ام امشب، اگر باز خيال لب تو

خواب نفرستد و از راه سرابم نبرد

كاش از عمر شبي تا به سحر چون مهتاب

شبنم زلف تو را نوشم و خوابم نبرد

روح من در گرو زمزمه اي شيرين است

من دگر نيستم، اي خواب برو، حلقه مزن

اين سكوتي كه تو را مي طلبد نيست عميق

وه كه غافل شده اي از دل غوغايي من

مي رسد نغمه اي